Prolog

Paryż, Francja, listopad 1969



Chauncey przebywał z młodą wieśniaczką na poroś­niętych trawą brzegach Loary, gdy nagle zaczęła się burza, i pozbawiony wałacha, którego puścił wolno na łąkę, musiał wracać do zamku pieszo. Zerwawszy z trzewika srebrną klamrę, położył ją na dłoni dziewczyny i chwilę patrzył, jak ta zmyka, w spódnicy utytłanej błotem. Potem naciągnął buty i ruszył do domu.
Ulewa zakryła ciemniejący pejzaż wsi wokół Chateau dc l.angeais. Chauncey żwawo przeskakiwał zapadnięte w czarnoziemie cmentarza groby. Nawet w najgęstszej mgle umiał trafić stąd do domu, bez lęku, że się zgubi. Tego wieczoru mgła nie zaległa, ale mrok i zacinający deszcz były wystarczająco zwodnicze.
Spostrzegłszy kątem oka jakiś ruch, Chauncey prędko zerknął w lewo i uległ wrażeniu, że wielki anioł wieńczący bliski nagrobek podnosi się z miejsca. Ni to kamienny, ni marmurowy, chłopiec olbrzym był obnażony do pasa, z gołymi stopami, w opadających na biodra portkach. Zeskoczył z grobu na ziemię; jego czarne włosy ociekały deszczem. Woda spływała mu po twarzy, śniadej jak u Hi­szpana.
Chauncey dotknął rękojeści miecza.
-Coś ty za jeden?
Na twarzy chłopca odmalował się uśmiech.
Nie igraj z księciem de Langeais - ostrzegł go Chaun­cey. - Pytałem, jak się zowiesz. No, mów.
-Księciem? - Chłopiec oparł się o pokrzywioną wierz­bę. - Czy bękartem?
Chauncey dobył miecza.
-Odwołaj to! Ojciec mój był księciem de Langeais. Więc i ja jestem księciem de Langeais - dodał niepewnie i prze­klął się za to w duchu.
Chłopiec leniwie pokręcił głową.
-Nie stary książę był twym ojcem.
Chauncey zawrzał gniewem na tak nikczemną zniewagę.
-A twój rodzic? - spytał, wyciągając miecz przed sie­bie. Wprawdzie jeszcze nie znał nazwisk wszystkich swych wasali, ale już pomału się ich uczył. Chciał przywołać w pamięci rodowe miano chłopca. - Raz jeszcze się pytam -rzekł cicho, ocierając ręką twarz z deszczu. - Ktoś ty?
Chłopiec zbliżył się do niego, odsuwając miecz na bok. Nagle wyglądał starzej, niż przypuszczał Chauncey, i może nawet liczył rok, dwa lata więcej od niego.
-Pomiot Szatana - odpowiedział. Chaunceya z przestrachu ścisnęło w żołądku. -Jesteś obłąkany - wycedził przez zęby. - Zejdź mi z drogi.
Ziemia pod jego stopami drgnęła. Pod powiekami buch­nęło nagle zlotem i czerwienią. Zgarbiony, z paznokciami wpitymi w biodra, spojrzał na chłopca, bez tchu mrugając oczami i próbując pojąć, co się dzieje. W głowie zakręciło mu się tak, jakby zupełnie stracił panowanie nad umysłem.
Chłopiec przykucnął, aby zrównać się z nim wzro­kiem.
-Posłuchaj uważnie. Musisz mi coś ofiarować. Nie odej­dę, póki tego nie dostanę. Rozumiesz?
Chauncey zacisnął zęby i w odruchu buntu pokręcił głową na znak niedowierzania. Chciał splunąć na chłopca, lecz ślina spłynęła mu po brodzie, bo język odmówił po­słuszeństwa.
Chłopiec uścisnął ręce Chaunceya, który, poparzony gorącem jego dłoni, głośno zawył.
-Musisz złożyć mi przysięgę wierności - rzekł chło­piec. - Klęknij i przysięgaj.
Chauncey chciał się szorstko roześmiać, ale ze zdławio­nej krtani dobył się tylko jęk. Choć z tyłu nie było nikogo, jego prawe kolano ugięło się, jakby pod kopniakiem, i zaryło w błocie. Słaniając się, dostał nudności.
-Przysięgaj - powtórzył chłopiec.
Kark Chaunceya objęła fala żaru; wytężając siły, ledwie zdołał zacisnąć dłonie w słabe pięści. Rozbawiło go to, choć wcale nie było mu do śmiechu. Nie pojmował, jakim cudem nieznajomy wywołał u niego raptowne mdłości i osłabienie, które miały ustąpić dopiero, gdy złoży przysięgę. Postano­wiwszy usłuchać chłopca, w duchu poprzysiągł sobie, że zniszczy go za to upokorzenie.
 -Panie, jestem twoim sługą - rzekł głosem pełnym jadu. Nieznajomy pomógł mu wstać z klęczek.
Spotkamy się tu z początkiem hebrajskiego miesiąca cheszwan. Musisz mi służyć przez dwie niedziele od nowiu do pełni.
 -Dwie niedziele? - ciało Chaunceya zatrzęsło się od gniewu. - Jestem księciem de Langeais!
-Jesteś Nefilem - odparł chłopiec, uśmiechając się krzywo
Chauncey miał na końcu języka ciętą ripostę na te słowa, ale zdoławszy ją przełknąć, spytał lodowatym tonem:
-Co takiego?
Należysz do biblijnego rodu Nefilów. W istocie ojcem twym jest anioł, który spadł na ziemię z niebios. Jesteś więc na poły śmiertelnikiem - chłopiec napotkał wzrok Chaunceya, unosząc ciemne oczy - na poły zaś upadłym aniołem.
Przywoławszy z otchłani myśli głos swego nauczycie­la, Chauncey usłyszał, jak odczytuje on fragmenty z Bi­blii i opowiada o rodzie odszczepieńców, rasie przeraża­jącej i potężnej, powstałej, gdy strąceni z nieba aniołowie współżyli ze śmiertelniczkami. Przeszedł go silny dreszcz, na granicy obrzydzenia.
-Ktoś ty?
Chłopiec odwrócił się i zaczął oddalać, lecz mimo że Chauncey chciał ruszyć za nim w pogoń, nie mógł ustać na osłabionych nogach. Klęcząc, przez zmrużone w deszczu oczy dojrzał na jego plecach dwie grube blizny. Zbiegały się one w kształt odwróconej litery „V".
-Czyś ty jest... upadły? - zawołał. - Widzę, że odarli cię ze skrzydeł...?
Chłopiec - anioł albo kto tam jeszcze - nie zatrzymał się jednak. Chauncey już nie potrzebował potwierdzenia.
-A te usługi, które mam oddawać... - krzyknął. - Chcę wiedzieć, na czym polegają?
Powietrze rozbrzmiało cichym śmiechem.

********

Więc jak na razie mamy prolog :) 

Czytasz, zostaw komentarz :)